ممکن است بپرسید در روایتی که از نهج‌البلاغه ذکر شد، عبادتِ با انگیزة شکر، برترین اقسام عبادت بیان شد و عبادت احرار نامیده شد؛ پس چگونه مرحوم شهید اوّل این‌گونه عبادت را باطل می‌شمارد و بطلانش را به فقهای شیعه نسبت می‌دهد و مرحوم سید محمدکاظم یزدی آن را در رتبة دوم قرار می‌دهد؟
پاسخ کوتاه این است: گویا شهید، فقط نعمت‌های دنیوی را مدنظر داشته است و صاحب عروه هم از این نکته که «عبادت استحقاقی» به یک معنا همان «عبادت شکری» است، غفلت ورزیده است. توضیح خواهد آمد.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، ص 583