عرفان شیعی

عرفان اسلامی در بستر تشیع

عرفان شیعی

عرفان اسلامی در بستر تشیع

عارف کامل مرحوم حاج شیخ محمد بهاری همدانی در نامه‌ای می‌نویسد:

«باری و اَن یکون معظِّماً للعلم و العلماء. اول عیبی که سالک پیدا کند آن است که علمای ظاهر پیش او حقیر و کوچک گردد»(تذکرى المتقین، ص۱۲۷).

حضرت استاد جوادی آملی ـ حفظه الله ـ از این عبارت صدرالمتألهین در مقدمة اسفار که معرفت عامی و فقیه را همسان شمرده خشنود نبودند و می‌فرمودند علامه طباطبایی هم ناخشنود بودند:

«لیعلم انّ معرفة الله تعالی و علم المعاد و علم طریق الآخرة لیس المراد بها الاعتقاد الذی تلقاه العامی او الفقیه وراثة و تلقّفاً ...»(اسفار، ج۱، ص۱۱)؛

«مقصود از معرفت خداوند و شناخت معاد و طریقت آخرت، اعتقادی نیست که عوام مردم یا فقیه می‌داند... . »

می‌فرمودند: 

روش و منش صحیح، روش سیدنا الاستاد علامه طباطبایی بود که با هر کس به مقدار ظرفیتش با ادب و احترام کامل برخورد می‌کرد و از قدر کسی نمی‌کاست.



منابع : 

  • سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، ص 662