گاهی جان مؤمن را نسیمی‌خاص از رحمت الهی می‌نوازد و سبک‌بالی خاصی برای او پیش آورد که به این نوع سبک‌بالی و گشایش روحی در روایت نبوی اشاره شده است.
«ألا و إنّ لِربِّکُم فی أیّامِ دَهْرِکم نَفَحاتٌ ألا فَتَعرَّضُوا لََها و لا تُعْرِضوا عنها»(لب اللباب، ص۲۴)؛
«آگاه باشید که خدایتان را هر از چند گاه در دوران زندگیتان نسیم‌های جان بخشی است. مراقب باشید که به آنها اقبال کنید و از آنها روی نگردانید».
این نسیم‌های بهشتی که جان را می‌نوازد و محبّت را می‌فزاید، بر اثر عواملی پدید می‌آید، مانند:
خدمت به انسان‌هایی که خدمتشان مطلوب پروردگار است، مانند پدر و مادر.
برطرف کردن گرفتاری از مؤمن.
شرکت در جلسات ذکر خدا یا ذکر اهل بیت علیهم السلام.
زیارت عتبات عالیات.
مناسبت‌های زمانی مانند ماه رمضان یا مکانی مانند حضور در صحرای عرفات.
حضور در محضر اهل دل.
این نسیم‌ها مقطعی است و در غیر این حالات، مؤمن حالی عادی دارد.
همچنین انسان مؤمن گاه احساس قبض می‌کند. قبض یعنی کدورت نفسی. قبض عواملی دارد که معمولاً به ابتلا به گناهی از گناهان کبیره یا عدم رعایت حقّی از حقوق لازم الرعایه، مربوط می‌شود. مردی که حقوق واجب همسرش را رعایت نمی‌کند و یا زنی که همسرش به حق ـ نه به ناحق ـ از او آزرده است، در خود کدورت نفسی می‌یابند و راه رفع آن، از بین بردن عامل قبض است.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، صص 693 تا 694