گاه سالک در آغاز عملی احساس نوعی قبض و بی‌حالی می‌کند و مردد می‌ماند که عمل را ادامه دهد و یا دست بردارد. مرحوم ملکی تبریزی این حالت را به دو قسم تقسیم می‌کند. ایشان معتقد است قبض ابتدایی گاه با ادامه دادن عمل زایل می‌شود و گاه ادامه می‌یابد، در صورت اول نباید عمل را به خاطر بی‌حالی ترک کرد، ولی در صورت دوم شایسته آن است که عمل ترک شود. (البته این در صورتی است که عمل از دستورات استاد که باید ادامه یابد، نباشد.) سالک به تدریج می‌تواند این دو نوع بی‌حالی را از یکدیگر باز‌شناسد (ر.ک : میرزا جواد ملکی تبریزی، اسرار الصلاه).
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، ص 713