از پیامدهای مکتب عرفان نظری ابن عربی، نزدیک تر شدن دو جریان فلسفی و عرفانی در جهان اسلام بود. پی از این نیز حرکت تاریخی، دو سویه ایی جهت این نزدیک صورت گرفته بود. از یک سو، فلاسفه در سیر تحوّل تاریخی حکمت، نوعی گرایش به شهود و عرفان پیدا کردند و از سوی دیگر، سنّت عرفانی نیز به تدریج نوعی تمایل و هم زبانی با فضای فلسفی پیدا نمود.
حکیمان مسلمان، روش فلسفی را تنها در برهان منحصر ندانسته و بر این نکته تأکید داشتند که می توان از روش کشفی و شهودی نیز در کنار برهان برای رسیدن به یک نظام هستی شناسانه فلسفی استفاده کرد.
منابع :
- یزدان پناه-سید یدالله، سیری در تاریخ عرفان اسلامی، موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره)
- یزدان پناه - سید یدالله، فروغ معرفت، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)، صص 96 تا 105