صدر الدین محمد بن ابراهیم بن یحیی قوامی شیرازی، مشهور به صدر المتألهین، ملاصدرا، و صدرا شخصیتی بود که تحولات عظیمی در تفکر اسلامی ایجاد نمود. مکتب فکری صدرا را می توان نقطه وصل تفکرات کلامی، فلسفی، و عرفانی دانست. صدرا را می توان از یک سو فیلسوفی اصیل دانست و از سوی دیگر از محققان عرفان نظری شمرد که با حفظ روش فلسفی، در سیری فلسفی به اثبات مدعیات عرفان نظری به ویژه وحدت وجود رسید. جریان انطباق تشیع و عرفان نیز که توسط سید حیدر آملی شروع شده بود، توسط صدرا، به پختگی و کمال رسید . او با استفاده از همه تراث سنّت فکری اسلامی و بنا نهادن مکتب "حکمت متعالیه"، فلسفه را نه تنها در روش، بلکه در محتوا نیز با عرفان همسو کرد. در اثر این اقدامات وی، روش ذوقی – شهودی و محتوای وحدت وجود به رسمیت شناخته شد و برای آن استدلال های فلسفی ارائه شد.
منابع :
- یزدان پناه - سید یدالله، فروغ معرفت، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)، صص 122 تا 123