بدانکه صِرف حقیقه الوجود، اگر ملاحظه شود بنفسه به شرط أن لا یلاحظ معه شی‌ء حتّی ما اندمج فیه من حقائق الصِّفات، أو ما کان لازماً لذاته من عناوین الاسماء والصِّفات و الأعیان الثابته، این مرتبه را مرتبة احدیه الذّات، و غیب الغیوب، و هویّت مطلقه، و جمع الجمع، و حقیقه الحقایق، الی غیر ذلک من الالقاب می‌نامند. و در این مرتبه ذات أقدس لا اسم له و لا رسم له، زیرا که مفروض قصر نظر است بر نفس حقیقت هستی؛ و واضح است که قصر نظر بر ذی الذّات، بما هو موجود، اقتضا ندارد نظر به ذاتی را اصلاً، بل منظور بودن او خُلف است.
منابع :
- حسینی طهرانی (ره) - محمد حسین، توحید علمی و عینی، ص 64