عارف کامل مرحوم سید علی قاضی می‌فرموده:
«مداومت بر قرائت تائیۀ کبرای ابن فارض مصری در ایجاد عشق الهی تاثیر دارد.»
حقیر را گمان بر این است که تمامی اشعار عرفانی به شرطی که همراه با سوز درونی گوینده باشد، چنین است. توضیح اینکه اشعار عرفانی دوگونه است، پاره‌ای از آنها از زبان و قلم کسانی جوشیده است که سالک و عارف نیستند، همانند سعدی شیرازی و بعضی از آنها از روح و روان انسان‌های والایی تراویده است که خود سوختۀ عشق‌اند، همانند اشعار حافظ شیرازی، ابن فارض مصری، مغربی، مرحوم قاضی، علامه طباطبایی، باباطاهر همدانی، ملااحمد نراقی و ... این اشعار معمولاً در ایجاد حال و پیدایش عشق مؤثرند و به‌ویژه اگر سالک بتواند اشعاری انتخاب کند که مناسب حال و مقام او باشد، کمال تاثیر را دارند. از برخی از سالکان نقل شده است که با شنیدن یک بیت شعر به حالت مدهوشی افتاده و دل از دست داده‌اند.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، صص 218 تا 219