استاد می‌فرمود:
«اگر در کسی عشق خدا پیدا شد، این عشق او را می‌بَرَد و می‌بَرَد تا می‌سوزاند».
عشق چون آتشی است که به جان می‌افتد و تا خاکستر نکند، دست بر نمی‌دارد. البته این سوختن ممکن است پس از مرگ صورت پذیرد. به تعبیر عامیانه «دیر و زود دارد، ولی سوخت و سوز ندارد».
روزی در محضر استاد شرف حضور داشتم؛ پرسیدم: آیا صدرالمتألهین و حاج ملا هادی سبزواری کامل بوده‌اند؟ در جواب مطالبی فرمودند که از آنها عدم کمال این دو بزرگوار استشمام می‌شد و در پایان فرمودند:
«حالا ملا صدرا و کمال؟ خدا می‌داند. حاج ملا هادی و کمال؟ خدا می‌داند».
پرسیدم مگر نفرموده‌اید: «هر کس عشق خدا پیدا کند، این عشق او را می‌بَرَد تا می‌سوزاند؟». فرمودند:
«آری». گفتم: مگر این دو عاشق خدا نبوده‌اند. فرمودند: «من کجا گفتم عاشق خدا حتماً در دنیا به فنا می‌رسد و می‌سوزد. بسیاری از سالکان عاشق پس از مرگ به مقام کمال می‌رسند».
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، صص 221 تا 222