عاشق به دنبال رضایت معشوق است و به همین خاطر از هرگونه نافرمانی او پرهیز می‌کند. گناه، نافرمانی خداست و سالکِ خدا به خاطر عشقی که دارد سعی دارد از هرگونه نافرمانی خدا پرهیز کند. به این حقیقت در مناجات شعبانیه که مناجات معصومین: است چنین تصریح شده :
«إِلَهِی لَمْ یکُنْ لِی حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِیتِکَ إِلا فِی وَقْتٍ أَیقَظْتَنِی لِمَحَبَّتِکَ»( مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیه)؛
«بارالها! مرا قدرتی بر گذر از گناه نیست، جز آن هنگام که تو با عشق و محبتت بیدارم سازی».
آری، اگر انجام امور مباحی همچون خواب بر سالک عاشق حرام است؛ چنانکه شاعر گفت:
عجباً للمحبّ کیف ینامکل نوم علی المحبّ حرامٌ(بحارالانوار، ج۶۷، ص۱۶۰)
«شگفتا! عاشق چگونه می‌خوابد با اینکه هر خوابی بر عاشق حرام است».
چگونه انجام محرّمات الهی برای او رواست. عشقی که خواب را از چشم عاشق می‌رباید، گناه را هم از جان و تن او می‌زداید.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، ص 222