عرفان شیعی

عرفان اسلامی در بستر تشیع

عرفان شیعی

عرفان اسلامی در بستر تشیع

تصریح انسان کامل به کمال کسی، کامل بودن او را ثابت می‌کند. در بسیاری از فرقه‌های تصوّف و عرفان از گذشته رسم بوده که استاد در هنگام وفات بهترین شاگرد کامل را به عنوان جانشین خود در امر طریقت معرفی می‌کرده و این معرفی در گذشته گاهی با بخشیدن یا پوشاندن خرقۀ (خرقه، لباسی پشمین است که در گذشته به عنوان نماد تصوّف مطرح بوده است. لباس پشمین پوشیدن در روایات مورد تأکید فراوان قرار گرفته است تا آنجا که در روایتی رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرموده‌اند: «پنج کار را تا پایان عمر ترک نخواهم کرد که یکی لباس پشمینه پوشیدن است». البته هر پشمینه‌پوشی اهل دل نیست که:

اگر از پشم، کس درویش بودی

رئیس پشم‌پوشان میش بودی) خود به شاگرد صورت می‌گرفته است.


منابع : 

  • سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، صص 239 تا 240