۱ - باید دانست که معنای اعتنای به شریعت، احتیاطِ مصطلح فقه و رساله‌های فقهی نیست، زیرا این احتیاط به خصوص در شکل پررنگ آن با روح سلوک در تنافی است. نیز باید دانست که اگر عارف مجتهد است و بر طبق نظر خویش عمل می‌کند و یا مقلد کسی است و بر طبق آرای او عمل می‌کند، اگرچه در موردی نظر و عمل او به مذاق عده‌ای مقدس‌نما خوش نیاید، هرگز او در امر شریعت سهل‌انگار نبوده و در آن متصلّب و استوار است.
البته احتیاط در موارد شبهه، با شرایطی مطلوب است و به‌ویژه احتیاط در خوراک و پوشاک.
۲ - چون انسان کامل در تربیت سالک نقش ویژه‌ای دارد و انسان ناقصی که مجاز به دستگیری نیست، نقش تخریبی بی‌نظیری دارد و غنچۀ وجود سالک را به جای شکفتن پرپر می‌کند، از این‌رو بزرگان راه بر وسواس و دقّت در یافتن کامل به نحوی تاکید کرده‌اند که گویا افراط کرده‌اند و این تاکید بسیار به‌جاست. چه بسیار انسان‌هایی که درپی بی‌دقّتی در دام شیادان و «قُطّاع الطریق» افتاده و عمری را به هدر داده و سمّ را به جای عسل خورده‌اند.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، صص 241 تا 242