عرفان شیعی

خدمت به پدر و مادر و به‌ویژه مادر در سلوک تأثیری شگرف دارد. فرزند با هرچه در اختیار دارد، مال پدر و مادر است. در روایت است:

«أَنْتَ وَ مَالُکَ لِأَبِیک» (کافی، ج۵، ص۱۳۵)؛ «تو و دارایی‌ات متعلق به پدرت هستید».

به یاد دارم که اشخاص پس از اتصال به محضر استاد چنان در خدمت به والدین می‌کوشیدند که آنان از این تغییر رفتار، می‌فهمیدند در زندگی فرزندشان اتفاقی رخ داده است و این نبود مگر به خاطر تأکید فراوان استاد بر رعایت حق پدر و مادر. می‌فرمود:

«در بوسیدن دست پدر برکتی وجود دارد که در جای دیگر نیست».

در میان شاگردان عارف کامل مرحوم ملاحسینقلی همدانی، برترین شاگرد را مرحوم سید احمد کربلایی می‌دانستند و می‌فرمودند:

«من از شخصیت این مرد در شگفتم» و بعد تأکید می‌فرمودند که ایشان سال‌ها در خدمت به مادر خود کوشیده است. 

استاد در تمام مدت اقامت خود در عراق جز در اواخر از نجف پیاده به کربلا نمی‌رفتند، زیرا احساس می‌کردند مادرشان مضطرب می‌شود (روح مجرد، ص۲۲). نیز، در آثارشان به داستان عجیب مردی اشاره می‌کنند که به خاطر مادرش حتی ازدواج نکرد و در خدمت مادر بود و در یک مورد صبر و تحمل در برابر جفای مادر، باب مکاشفات برایش باز شد (نور ملکوت قرآن، ج۱، ص۱۴۱).