عرفان شیعی

ذکر یعنی یاد خدا، کاری که سالک جز آن کاری ندارد. در روایت است که مقصود از زیاد یاد خدا بودن زیاد سبحان الله و لااله الا الله گفتن نیست، بلکه مقصود به یاد حق تعالی بودن در همه حال و به خصوص هنگام وسوسه‌ها است. ذکر اگر بر زبان جاری شود، ورد نامیده میشود که اگر همراه با توجه قلبی باشد مطلوب است. ضرورت دوام ذکر و ورد برای سالک از ادلهٔ فراوانی قابل استفاده است. مثلاً امام صادق علیه السلام در مورد پدرش میفرماید:

«پدرم دائماً زبانش به ذکر لااله الا الله مرطوب بود» (کافی، ج۲، ص۴۹۸)

و در مورد خود در حدیث عنوان بصری به عنوان فرمود:

«لِی أَوْرَادٌ فِی کُلِّ سَاعَهٔ مِنْ آنَاءِ اللَّیلِ وَ النَّهَارِ فَلَا تَشْغَلْنِی عَنْ وِرْدِی» (بحارالانوار، ج۱، ص۲۲۴)؛ «من در هر ساعت شب و روز اوراد و اذکاری دارم، مرا از آنها باز مدار».

با مراجعه به کتاب‌های دعا همانند مفتاح الفلاح شیخ بهایی انسان به خوبی مییابد که برای همهٔ ساعات شبانه‌روز، روزهای هفته و ماه و ماه‌های سال، از سوی پیشوایان دین اوراد و اذکاری بیان شده است. باری،

یک چشم زدن غافل از آن شاه نباشیم

شاید که نگاهی کند آگاه نباشیم