اگر ملائکه عارف به نفوسشان بودند به مقام آدم عالم بودند و چون علم پیدا مىکردند عاصم و نگهدار خود بودند و زبان در حق آدم به تجریح دراز نمىکردند. ولى ایشان علاوه بر اینکه خویشتن را دیدند، تزکیه نفس خود هم کردند و گفتند نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَ نُقَدِّسُ لَکَ (بقره: 30).
حال آن که تزکیه نفس قبیح است و این دعوى نادرست است زیرا مسبّح و مقدّس حق تعالى است مر نفس خود را در مظاهرش. در هر حال مسبّح اوست، مذکّر اوست.
منابع :
ممد الهمم در شرح فصوص الحکم، علامه حسن زاده آملی، ص: 26