به آدم (کون جامع) حق جلّ و علا به خلقش نظر فرمود و بدانها رحمت بخشید، بیانش اینکه چنانچه شیخ کبیر در کتاب فکوکش آورد انسان کامل حقیقى برزخ بین وجوب و امکان است و مرآت جامعه بین صفات قدم و احکام آنها، و بین صفات حادث.
تقدیر به یک ناقه نشانید دو محمل
طغراى حدوث تو و سلماى قدم را
و این انسان کامل واسطه بین حق و خلق است و به سبب او و به سبب هر که در مرتبه اوست، فیض حق و مدد او که سبب بقاى ما سوى اللّه است به همه عوالم علوى و سفلى مىرسد و اگر این برزخیتش که با طرفین مغایر نیست نباشد هیچ شیء از عالم، مدد الهى وحدانى را نمىپذیرد زیرا مناسبت و ارتباط نیست، تا مدد به آنها برسد.
منابع :
ممد الهمم در شرح فصوص الحکم، علامه حسن زاده آملی، صص: 26 و 27