این تعبیر از آیات ۴ و ۵ سورۀ «تین» اخذ شده است:
«لَقَدْ خَلَقْنَا الإنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ * ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ»؛
«به راستی انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم، سپس او را به پست‌ترین مراتب پستی بازگرداندیم».
به این اعتبار مبدأ سلوک اسفل سافلین دانسته شده است که سالک باید از دنیا و حقیقت آن، که آتش و دورترین بخش جهان هستی از خداوند است، هجرت کند و به سوی «جنّت ذات» که «بهشت دیدار پروردگار» است، پر کشد.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، ص 377