عالم دنیا در تعبیرات دینی در برابر عالم آخرت است که مظهر حیات حقیقی است.
«وَإِنَّ الدَّارَ الآخِرَۀ لَهِی الْحَیوَانُ لَوْ کَانُوا یعْلَمُونَ» (عنکبوت/۶۴)؛
«به درستی‌که فقط آخرت جایگاه حقیقی «حیات» و زندگی است، اگر آنان می‌دانستند».
اولین منزلی که سالک بدان بار می‌یابد، «برزخ» است. سالکی که به برزخ رسید و حیات برزخی یافت، از دنیا گذشته است. پس مبدأ سلوک مسافر الی الله دنیا است که از آن تعبیر به عالم طبع و عالم ناسوت نیز می‌شود. این تعبیر از آیات قرآنی برگرفته شده، همانند:
«إِنَّ الَّذِینَ لا یرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَیاة الدُّنْیا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِینَ هُمْ عَنْ آیاتِنَا غَافِلُونَ * أُولَئِکَ مَأْوَاهُمُ النَّارُ بِمَا کَانُوا یکْسِبُونَ»(یونس/۷ و ۸)؛
«همانا آنان که به ملاقات ما امیدوار نبوده و به زندگی دنیا خشنود بوده و بدان تکیه کرده‌اند و آنان که از نشانه‌های ما غافلند، جایگاهشان آتش است به سبب آنچه در دنیا بدست آورده و ذخیره کرده‌اند».
در این آیات اطمینان به زندگی دنیا و دل دادن به آن با «رجاء لقا پروردگار» و سفر به سوی او ناسازگار دانسته شده است و به خوبی می‌فهماند که مبدأ سلوک، دل کندن از دنیاست، چه اینکه سفر الی الله سفر به سوی عوالم بعد از دنیا است.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، صص 378 تا 379