قوه یعنی استعداد نهفتۀ یک کمال که هنوز بالفعل نشده و مقابل کمال است. کمال یعنی به فعلیت در آوردن قوا. انسان معجونی از قوای گوناگون است. حرکت انسان از قوه به سوی فعلیت تامه یعنی بالفعل شدن کلیۀ کمالات وجودی، سلوک نامیده می‌شود. پس مبدأ سفر انسان در سلوک، قوه است. قوه اصطلاحی فلسفی است.
منابع :
- سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی)، آیت‌الله علی رضائی تهرانی، ص 380