بنابر حق‌تعالی آن‌گاه که در مقام ذات است و ظهور و بروز نیافته، برای احدی ظاهر نیست؛ (شمس‌الدین محمد لاهیجی، مفاتیح الاعجاز فی شرح گلشن راز، انتشارات زوار،ص۵۲۵) زیرا کسی را به آن مقام راهی نیست. از همین روی، خداوند تجلی می‌کند تا ظهور یابد و آشکار و عیان شود، اما از عجایب اسرار عرفانی آن است که در عین تجلی و ظهور، نوعی خفا یافته، پوشیده می‌شود؛ زیرا نفسِ تعین گونه‌ای از حجاب وجود حق خواهد شد، و هرچه تعین‌ها افزوده شود گرچه تجلیات و ظهورات حق فزونی یافته و از یک منظر، حق آشکارتر می‌شود، از منظر دیگر خدای متعالی با هر تعینی از مقام اطلاقی دورتر گشته، همه این تعینات پرده‌ها و حجاب‌های حق می‌شوند، و از همین نظرگاه سلوک الی الحق و دریدن حجاب‌ها و قرب به خداوند معنا می‌یابد.
امام خمینی رحمه الله علیه به مسئله خفا در عین ظهور اشاره کرده، می‌گویند:
ای خوب‌روی که پرده‌نشینی و بی‌حجاب ای صدهزار جلوه‌گر و باز در نقاب
(دیوان امام خمینی رحمه الله علیه، ص ۴۷)
حق‌تعالی بی‌حجاب است؛ زیرا صدهزار جلوه و ظهور کرده و در همه‌جا خود را آشکار ساخته است:
فَأَیْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ.
اما در عین حال هیچ‌گاه از پرده‌نشینی خارج نشده و همیشه در نقاب است؛ زیرا هر ظهورش، خود، پرده و نقابی است بر چهره واقعی و اطلاقی او.
منابع :
- امینی نژاد – علی، حکمت عرفانی، صص 295 تا 296