در پست های پیشین باطن نفس رحمانی یا همان فیض اقدس که تعین‌های حقی را سامان می‌دهد مورد بحث و بررسی قرار گرفت اما اینک لازم است پس از مطالبی که تاکنون در این درس گذشت و می‌توان آنها را مقدمات ادامه بحث قرار داد، درباره ظاهر نفس رحمانی که در قالب عنوانی «فیض مقدس» شناخته می‌شود و تعین‌های خلقی را پدید می‌آورد، بررسی‌هایی ـ اگرچه مختصر ـ ارائه کنیم.
همة آنچه در تعین ثانی می‌گذرد ـ به استثنای ممتنعات در اصطلاح عرفانی ـ بر بستر فیض مقدس سرازیر می‌شود، لذا اسم‌های الهی به اسم‌های کونی و اعیان ثابته به اعیان خارجه تبدیل می‌شوند و تعین‌های علمی جای خود را به تعین‌های وجودی و خلقی می‌دهند و همچنان‌که سیر مراتب در اسمای الهیه از کلی به جزئی است و تا بی‌نهایت پیش می‌روند، در اسمای کونیه نیز این‌چنین است و اعیان خارجیه هم همانند اعیان ثابته از مظاهر اتمّ آغاز و در مسیر مظهرهای جزئی‌تر تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد. بنابراین تعین‌های خلقی از این منظر بی‌نهایت است، لکن بحسب تقسیمات کلی و در نظر گرفتن احوال و احکام کلیه، همة تعین‌های خلقی را در سه تعین کلی و سه عالم تنظیم نموده‌اند که عبارت‌اند از:
عالم عقل و عالم مثال و عالم ماده که در پست های بعدی به توضیح مختصر از هر یک می‌پردازیم.
منابع :
- امینی نژاد – علی، حکمت عرفانی، ص 496 تا 508