در ایران شیعی امروز می‌توان سه گروه مختلف عرفا و صوفیه را متمایز ساخت. اول آنهایی که به سلسله‌های متشکل تصوف مانند سلسله نعمت اللهی و یا ذهبی بستگی دارند و از طریقی که خیلی شبیه به طرق تصوف در عالم تسنن است پیروی می‌کنند.
دوم آنهایی که همچنین دارای شیخ و مرشد بوده‌اند و رسماً تشرف به فقر حاصل کرده‌اند، ولی دارای سلسله رسمی و متشکلی نیستند و دارای مرکز مقرر و ثابت یا خانقاه نمی‌باشند.
و بالاخره کسانی که به طور قطع الهامات غیبیه و اسرار خفیه دریافت کرده‌اند و ارباب کشف و مشاهده هستند و واجد احوال و مقامات معنوی می‌باشند، ولی دارای پیر و مرشد انسانی نبوده‌اند. از این گروه بعضی اویسی هستند و برخی دیگر به طریقت حضرت خضر (علیه السلام) تعلق دارند و بسیاری از آنها به درک فیض معنوی امام که دلیل و هادی معنوی باطنی است، نائل شده‌اند.
صرف جنبه‌های ظاهری‌تر دین، این امکان سوم را متداول‌تر از جهان تسنن کرده است. در حقیقت، بعضی از حکما و عرفای بزرگ که چنانکه آثارشان گواهی می‌دهد به طور قطع به مرتبه کشف و شهود رسیده‌اند، این گروه اخیر شاید به گروه دوم تعلق دارند زیرا ظاهراً تشخیص سلسله آنها دشوار است.
منابع :
- سیدحسین نصر، حمید دَباشی و سیدولی رضا نصر،
- فصل نهم کتاب «تشیع: آموزه‌ها، اندیشه، معنویت»
- (Shi’ism: Doctrines, Thought, and Spirituality)
- ترجمه محمد سوری، چاپ نخست، انتشارات دانشگاه ایالتی نیویورک،
- ۱۹۸۸میلادی. ص ۴۰۱ به بعد